Południe Ameryki to inny świat i można doznać kulturowego szoku, gdy jedzie się tam z Nowego Jorku. Na szczęście miałam przystanek w Północnej Karolinie, gdzie mogłam strzepnąć resztki wolnościowej chmury dużego miasta i przygotować się na ociężałe powietrze południa. Ten region fascynował mnie od jakiegoś czasu, a odkąd obejrzałam “Przeminęło z wiatrem” wiedziałam, że muszę tutaj kiedyś przyjechać. Nie jest to miejsce, które bym wybrała, gdybym zdecydowała się zamieszkać na stałe w Stanach, ale na pewno poleciłabym odwiedzić je każdemu, kto chce zobaczyć inne oblicze Ameryki. Jakie jest Południe?

Południe to historia

Savannah to miasteczko w stanie Georgia, w którym zachowały się budynki z pierwszych dni historii Stanów Zjednoczonych. Podobno generał Unii, który palił wszystkie miasta po wygranej z Konfederatami oszczędził to miasto, bo stwierdził, że jest za piękne, aby je unicestwić. Zamiast tego podarował je Lincolnowi w prezencie bożonarodzeniowym. Taki mały upominek dla kolegi.

Południe to najpiękniejsze drzewa

Mam małą obsesję na punkcie drzew w Stanach. Zostało mi niecały tydzień do wylotu, ale chyba mogę zaryzykować stwierdzenie, że na południu są najpiękniejsze okazy.

Południe to upał i wysoka wilgotność

Na zdjęciach tego nie widać, ale nie bez powodu na każdym kroku jest jakaś fontanna czy zagajnik. Kiedy wilgotność powietrza jest wysoka to wyzwaniem jest przejście kilku ulic, bo człowiek poci się bez wykonywania nadmiernego wysiłku. Po kilku godzinach chodzenia po mieście wyzbyłam się wszelkich oporów i zażywałam kąpieli w każdym napotkanym źródełku. Spacerki w ciągu dnia urządzają sobie głównie turyści, a miejscowi jeśli już są na zewnątrz, to nie ruszają się z cienia.

Południe to muzyka

Chyba wszystkie najważniejsze gatunki muzyczne Ameryki wywodzą się z południa i do dzisiaj można poczuć, że muzyka wyrywa się z każdego zakątka, a ludziom wystarczy jedna nutka (“po jednej nutce”), żeby rzucili się w wir tańca. Na głównej ulicy Memphis impreza odbywa się codziennie, ludzie tańczą na ulicach, a w każdym klubie zespół gra na żywo.

Na Południu żył i zmarł król muzyki – Elvis. Jego posiadłość odwiedza do dzisiaj masa turystów, dlatego za wejście trzeba zapłacić 40 dolarów. Nie mogłam sobie odmówić, gdyż mam do niego słabość i było warto, bo dom jest napakowany pamiątkami. Jedyny minus to smród, który unosi się z dywanów, którymi Elvis dekorował nawet ściany. Zdecydowanie odradzam wchodzenie do statku “Lisa Marie”. Kumulacja stęchlizny i potu zmusiła mnie do jak najszybszego opuszczenia pokładu. Mi najbardziej podobały się kostiumy i samochody, które król rock’n’rolla kolekcjonował. Miał ich dużo więcej, ale większość rozdał rodzinie i przyjaciołom. Znałam jego biografię, ale nigdy nie myślałam o nim jako o filantropie, a okazuje się, że Elvis to dobry chłopak był. Wspierał wiele organizacji charytatywnych, a swoich bliskich nieustannie obdarowywał prezentami.

Południe to gorzka prawda o niewolnictwie

Często się słyszy, że Amerykanie są przewrażliwieni na tym punkcie, ale prawda jest taka, że mają powód, aby być. Przekonanie, że czarna rasa jest gorsza od białej było przekazywane z pokolenia na pokolenie i nie zniknęło z momentem zniesienie niewolnictwa. Tak naprawdę jeszcze kilkadziesiąt lat temu czarni nie mogli wchodzić do tych samych restauracji, do których uczęszczali biali. Nawet jeśli mogli, to nie było ich na to stać. Pomyśl sobie, że zostajesz wolnym człowiekiem, czyli możesz iść gdzie chcesz i robić co chcesz, ale też nic nie posiadasz. Nie masz pracy, ziemi, kosztowności. Musisz zacząć wszystko od zera, a często wyglądało to tak, że ci ludzi wracali na służbę do swoich panów. Byli wykluczeni nawet jako wolni ludzie, więc nie mogli się osiedlać w sąsiedztwie białych, więc tworzyli swoje osiedla – getta, w których wielu mieszka do dzisiaj, borykając się z ubóstwem.

Południe najdłużej broniło się przed zniesieniem niewolnictwa i to tutaj zginął Martin Luter King. W hotelu, którym go postrzelono znajduje się teraz muzeum poświęcone historii Afroamerykanów, które naprawdę polecam. Mnie ten temat interesował odkąd zobaczyłam na własne oczy granicę między czarnymi a białymi mieszkańcami Stanów. Kiedy podróżowałam autobusami zdarzało mi się być jedyną białą osobą w pomieszczeniu. Z komunikacji miejskiej korzystają tylko najbiedniejsi, bo w Stanach właściwie każdy ma samochód. Zazwyczaj to oni przyglądali mi się z zaciekawieniem i pytali, co ja tu robię. Na początku miałam pewne obawy, bo niektórzy naprawdę wyglądali jakby dopiero opuścili więzienie, ale są dosyć gadatliwi i nie łatwo ich zbyć. Sama nie wiem kiedy to się stało, ale przestałam się ich bać i w każdym autobusie miałam jakiegoś kompana do rozmowy, którego zawsze pytałam o sytuację czarnoskórych. Usłyszałam dużo przykrych historii z niedalekiej przeszłości, ale też sprzed kilku dni czy tygodni. Wiecie, że są takie stany, w których biali nie wejdą do restauracji, jeśli widzą, że siedzi w niej czarnoskóry mężczyzna? Niektórzy ludzie nie uznają Obamy za prezydenta, ponieważ jest czarny! Na Florydzie istnieje prawo pozwalające obywatelowi zabić osobę, która sprawia, że czuje się on zagrożony, czyli jeszcze przed atakiem. Większość przypadków takiej “samoobrony” jest stosowana przez białych przeciwko czarnym. Dwa lata temu toczył się głośny proces, w którym oskarżony zabił nastoletniego chłopca, ponieważ wyglądał on podejrzanie i został uniewinniony. Chłopak po prostu szedł ulicą do domu, a zabójca sam go zaczepił! Takie rzeczy dalej się tutaj dzieją i jeszcze dużo czasu musi upłynąć zanim to przestanie być wrażliwym tematem.

Południe to plaża, nowa robota i rodzina

Lubię to uczucie, kiedy miejsca o których czytałam i słuchałam nagle stają się znajome i mam z nimi swoje własne skojarzenia. Mogę sobie zaplanować, że pojadę do Teksasu i zjem steka, ale nigdy bym nie wpadła na to, że będę tam tańczyć zumbę (o tym jeszcze pogadamy). Podobnie jest z południem, które poza tymi wszystkimi rzeczami już zawsze będzie mi się kojarzyło z cudownym dniem na plaży, spędzonym z uroczą parą. Rozmowy o Wałęsie i polskich pisarzach, picie (i jedzenie) z czerwonych kubków oraz pływanie w oceanie…

Mogłoby się wydawać, że niedawno odbył się mój prom i byłam na studiach, a tutaj już trzeba szukać pracy. Na szczęście przyjęli mnie po pierwszej rozmowie kwalifikacyjnej i od dzisiaj to ja dostarczam wiadomości ludziom w całej Ameryce (ssssss…). Ze względu na mały budżet (kryzys panie) zapowiadam również pogodę.

Najfajniejsze było to, że mogłam poznać swoją kuzynkę, które nie widziałam jeszcze nigdy w życiu. Okazało się, że jesteśmy do siebie bardzo podobne i aż żal mi był stamtąd wyjeżdżać. Na zdjęciu jej słodka córka, która jest harcerką i tak, sprzedaje ciasteczka po domach.