Jasne

Couchsurfing poznałam dobrych kilka lat temu, kiedy jeszcze mieszkałam w Krakowie, a nasze legendarne mieszkanie na Lea było centralnym miejscem spotkań i uciech wszelakich. Najpierw stworzyliśmy ze współlokatorami wspólny profil i razem wybieraliśmy gości, którym pozwolimy się u nas zatrzymać. Moje doświadczenie z tym portalem opierało się więc na początku głównie na byciu hostem. Chcieliśmy poznawać nowych ludzi, a przy okazji ćwiczyć angielski. Ja zawsze lubiłam pokazywać przyjezdnym Kraków i czy odwiedzała mnie rodzina, czy znajomi, to wiedziałam gdzie ich zabrać, aby było ciekawie. Przez okres kilku lat naszego bytowania w tym mieszkaniu przewinęło się przez naszą kuchnię (tam mieliśmy dodatkowe łóżko) sporo osób z różnych krajów. Niektórzy byli nijacy i już ich nawet nie pamiętam. Z innymi przyjaźnię się do dzisiaj. Tak naprawdę couchsurfing w tamtym czasie nasycał moją potrzebę podróżowania, którą wtedy jeszcze spychałam na bok. I jak tak sobie teraz pomyślę, to może przez ten kontakt z podróżnikami właśnie uwierzyłam, że to nie jest takie trudne. Pamiętam moje pierwsze rozmowy na ten temat z Australijczykiem, który przez rok podróżował po Europie. Jak to? To tak można? Wtedy jeszcze nie docierało do mnie, że absolutnie każdy może sobie na to pozwolić i jeśli tego chce, to jest to do zrobienia. Myślę, że ludzie poznani przez couchsurfing mieli ogromny wpływ na przekształcanie moich marzeń w realne działania. Oni nie tylko o tym gadali, ale pokazali mi, że można. Że to nie tylko Martyna Wojciechowska, ale ja, zwykły Kazek z Poznania, mogę jechać na kraniec świata. Piszę ten pochwalny wstęp po to, aby udowodnić, że znam bardzo dobrze jasną stronę mocy tego portalu. Używałam go w Krakowie przez wiele lat jako host, a potem stworzyłam swój własny profil i korzystałam z gościnności innych osób w różnych miejscach. Poznałam niesamowitych ludzi, ale już zdarzyło mi się trafić na paru świrów (sama nie wiem jak ich określić) i to o nich dzisiaj chciałabym podyskutować, bo to przez nich zastanawiam się teraz dwa razy zanim do kogoś napiszę.

Ciemne

Mam wrażenie, że z biegiem lat portal zaczął przyciągać dziwnych ludzi – zdesperowanych samotników, którzy nie mają znajomych i rekompensują to sobie przez spędzanie czasu ze swoimi gośćmi. Moim zdaniem to jest najgorszy typ, bo nie ma jak się przed nim ustrzec. Jeśli chodzi o oszustów i zboczeńców, to zazwyczaj osoba poszkodowana nie ma oporów, aby wystawić takiemu rzezimieszkowi negatywnej opinii. I ja nigdy nie bałam się o to, że w domu hosta grozi mi jakieś niebezpieczeństwo. Nie mam obawy, że zostanę okradziona, zgwałcona czy pobita. Jeśli ktoś ma pozytywne opinie, to jestem bezpieczna. Ja mam problem z osobami, które są niegroźne, ale nie masz najmniejszej ochoty z nimi przebywać. Podam Wam przykład z ostatniego wyjazdu. Jechałam ze znajomymi do Chorwacji i postanowiliśmy po drodze spędzić dwa dni w Budapeszcie. Znaleźliśmy chłopaka z fajnym opisem i mnóstwem pozytywnych recenzji. Po godzinie spędzonej z nim na miejscu chcieliśmy uciekać, gdzie pieprz rośnie. Był miły, zrobił herbatkę, raczył nas opowieściami o mieście, udał się z nami na nocną imprezę, więc tak naprawdę nie można mu nic zarzucić. Przykładny gospodarz. Jednak był tak męczący, że po chwili miało się go po prostu dość. Przede wszystkim był strasznie namolny. Przez godzinę przeżywał to, że nie chciałam zejść oferowanej mi przez niego kolacji. Dostawał jakiś ataków nerwicy i nawet jego ruchy rąk były nieprzewidywalne. Jeśli poznałabym go w jakichkolwiek innych okolicznościach, zakończyłabym rozmowę z nim po pięciu minutach. Ale jestem u niego w domu i nie mogę mu powiedzieć tego, co naprawdę o nim myślę.

I co z takimi ludźmi robić? Człowiek jest miły i dzięki niemu nie musisz spać pod gołym niebem, więc ciężko jest mu powiedzieć, aby dał ci spokój. Dlatego tacy ludzi mają mnóstwo pozytywnych opinii i nie można się przed nimi uchronić. Koniec końców nic złego mnie u niego nie spotkało, więc czemu miałabym mu wystawić negatywne referencje? Czy ktoś z Was miał taką sytuację i napisał, co naprawdę na temat tej osoby myśli? Dawajcie ze swoimi świrami do komentarzy. Chętnie usłyszę, że nie jestem sama.

Jak nie mamy ochoty na czytanie (tak jak dzisiaj), przeglądam sobie czasami różne obrazki z działu “travel”. Czasami pojawią się na Pintereście, rzadziej na Facebooku, a najczęściej u Paula Coelho. Do moich ulubionych należą te z kiczowatym obrazkiem i nieumiejętnie dobraną czcionką, którą chyba ma ratować podniosły tekst o tym, jak to podróże zmieniają nasze życie. Potem ludzie kolekcjonują te obrazki w specjalnych folderach i gotowi odmieniać swoje życie, wracają do starego. Droczę się. Tak naprawdę jestem wredną zazdrośnicą i postanowiłam utworzyć swoją własną kolekcję memów podróżniczych (jest coś takiego?). Moje wariacje powstały w oparciu o kilka znanych cytatów, a zdjęcia wygrzebałam z własnych folderów. Polecam taką zabawę ze zdjęciami. Jak macie ochotę, to podeślijcie swoje pomysły.

Który Wam się najbardziej podoba?

 

Czasami mnie najdzie, żeby mówić tak po prostu i wtedy właśnie nie mogę znaleźć słów. Jak mogły tak zniknąć, wyprać się, skoro już dawno wyblakły? Jeszcze je miałam przed chwilą między uszami, prawie chwyciłam jedną w locie, ale wpadły do tunelu i ześlizgnęły się po gardle, utykając na końcu języka. Owinęły się w kubki smakowe jak w ciepłe koce i grożą, że zostaną tam do zimy. Boję się, że przymarzną i nigdy nie znajdę już tych słów, które kłują w sercu, ale zejść na palce nie chcą. Nie chcą być znalezione. A takie prostaki, wydawałoby się. Nikt ich nie może zabrać, bo przecież zaraz po wypowiedzeniu, wrócą z powrotem między uszy, będą się dobijać od ścian i wołać ?echooooo?. Może łyżeczką je wygrzebać? Poprosić czule? Wykaszleć z bezsilności? Przecież ja wiem, że one tam są i że chcą wyjść, też wiem. Mają coraz większe wymagania i chcą być sparowane ze znaczkami na klawiaturze, a ja siedzę i nie mogę dobrać do żadnego z nich odpowiednich liter. To bordowe uczucie idzie dla mnie w parze tylko ze słowem ?kormotnik?, ale co mi z tego, kiedy nawet ja tego nie rozumiem? Zazwyczaj wylatują ze mnie jak motylki i cieszą się świeżym powietrzem, osuszają pyszczki, strzepują poprzyklejane do skrzydeł resztki obiadowe. A teraz? nie chcą się urodzić. Wspinają się po przewodzie oddechowym, ale nie z zamiarem wyskoczenia razem z wydechem, ale po to tylko, aby rzucić się z powrotem w przepaść. Jedyna szansa na to, że je wyrzygam z tego szarpania. Larwy, nie słowa.

Siedzę na obskurnym łóżku w tanim motelu i patrzę na porozrzucane wszędzie ubrania, kiedy dostaję maila od czytelniczki, że ona mi strasznie zazdrości tego, co robię i sama nie dałaby rady, bo nie jest typem podróżnika. Zaczynam się śmiać i prawie nie spadam z łóżka. Przypominam sobie swoje myśli przed wyjazdem. Czy ja się w ogóle do tego nadaję? Czy posiadam te cechy, które mają osoby podróżujące samotnie? Czy jestem wystarczająco zorganizowana i silna, aby tego dokonać? Wtedy odpowiedziałam sobie przecząco i dzisiaj, po 2 miesiącach w podróży, dalej podtrzymuje swoją odpowiedź. Na pewno nie jestem typem podróżnika i mam na to dowody.

1. Wiecznie coś gubię

Ci, którzy mnie znają pewnie teraz przytakują głowami. To nie jest żaden sekret. Jeśli miałabym wybrać jedno zdanie, które wypowiadam najczęściej byłoby to: gdzie jest mój portfel/klucze/telefon? Nieustannie coś gubię i nawet nie chcecie wiedzieć, ile rzeczy już straciłam w życiu. Dlatego nauczyłam się mało posiadać, ale to już inna kwestia. Nie wiem ile razy w przeciągu ostatnich dwóch miesięcy przeszukiwałam plecak, aby znaleźć kartę pamięci, bo przecież nie można jej włożyć z powrotem do aparatu. Ile czasu straciłam na szukanie klucza do motelu przed wymeldowaniem się i ile razy wracałam się łazienki w restauracji, bo zostawiłam coś przy zlewie. Ile nowych błyszczyków i kremów do rąk kupiłam, bo zostawiłam gdzieś poprzednie. Ile?

2. Jestem niezorganizowana

Te dwa punkty wiążą się ze sobą, ale ten dotyczy bardziej sposobu, w jaki planuje swoją podróż. Czasami zmieniam zdanie z dnia na dzień i jadę w zupełnie innym kierunku albo decyduję się nie jechać tam, gdzie powinnam. Czasami nie mam gdzie spać w miejscu, do którego jadę i rezerwuję coś w ostatniej minucie. Mam kilka dokumentów na pulpicie pod tytułem “plan” i sama nie potrafię zrozumieć o co mi chodziło, kiedy pisałam “plan 1”, a co dopiero skoordynować to z planem nr 2, 3, 4 i 5. Nie czytam przewodników od deski do deski, a poradniki zazwyczaj wertuję, myśląc w tym czasie, co zjem na obiad.

3. Cienka ze mnie dupa

Nie choruję na nic poważnego, ale muszę uważać na to, co jem, gdzie śpię i jak się ubieram. Dodatkowo muszę faszerować się codziennie witaminami, tranami i innymi specyfikami, które wzmacniają mój organizm. Samotna podróż to nie są wakacje i leżenie na plaży. Po całym dniu intensywnych przeżyć trzeba jeszcze coś załatwić, zorganizować, zarezerwować, odpisać. Potrzebuję odpowiednią ilość snu, aby normalnie funkcjonować, a tego mi w podróży czasami brakuje. Mam takie dni, że chodzę jak zombi i nie mam siły wejść pod prysznic.

4. Mam kiepską orientację w terenie

Nie wiem, jak to możliwe po tylu latach w harcerstwie, ale prawda jest taka, że bez nawigacji w telefonie daleko nie zajdę. Czasami nie dochodzę na miejsce nawet z pomocą nawigacji. Trzysta pięćset razy muszę się upewnić, czy skręciłam w dobrą ulicę, bo po sekundzie już nie pamiętam jej nazwy. Myli mi się zachód ze wschodem i północ z południem, a czasami też prawo i lewo.

4. Bardzo tęsknię

Tęsknie za rodziną, domem, przyjaciółmi. Czasami płaczę sobie przy hamburgerze, kiedy pomyślę, że są tak daleko i nie mogę po prostu wsiąść w auto i do nich pojechać albo zadzwonić, kiedy mi się chce, bo jest tyle godzin różnicy. Smutno mi, że mój najlepszy przyjaciel nie mógł pojechać ze mną, kiedy pani pyta mnie, ile osób się melduje, Tęsknie za kotletem schabowym i pigwówką ze spritem na Mostowej. Tęsknie za Polską.

5. Boję się

Nie wiem, kto przykleił do mnie etykietkę “odważna”, ale właśnie ją zdrapuję jak starego strupa. Czasami bardzo się boję. Teraz kiedy siedzę w tym obleśnym motelu i widzę podejrzanych typów za oknem, a drzwi przepuszczają wszystkie odgłosy. Kiedy mój autobus nie przyjeżdża i muszę spędzić kilka godzin w nocy na dworcu z pijaczkami. Kiedy jadę przez pustkowia, a mój telefon traci zasięg. To uczucie pojawiło się już kilka razy i pewnie jeszcze wróci.

Nie, nie jestem prawdziwym podróżnikiem. I mam to gdzieś, bo wychodzi na to, że nie muszę nim być, aby podróżować i być z tego powodu bardzo szczęśliwa. Przejechałam już sama prawie całą Amerykę. Czasami ze strachem w serduszku i łzą na policzku, a bez kapelusza na głowie, bo gdzieś się zapodział, ale ze świadomością, że mogę iść w szpilkach do Yellowstone, jeśli tylko będę miała taką ochotę, nawet jeśli przewodnik sugeruje coś innego. Nie zgadzam się na sztywne definicje i nie istnieje dla mnie coś takiego jak typ podróżnika. Albo inaczej – każdy nim jest. I nie mówcie mi, że nie dalibyście rady, bo jeśli ja tego dokonałam, to każdy może. A nagroda za robienie tego po swojemu jest wysoka jak noc w pięciogwiazdkowym hotelu.

Ostatnio jestem bardzo rozkojarzona. Mniej jem i sypiam. Gubię więcej rzeczy niż normalnie (tak, to możliwe). A wszystko przez Ciebie. Myślę o tym, co napisałeś i co mam ci odpowiedzieć. Godzinami przygotowuję się do spotkania z Tobą i staram się, aby wszystko wyglądało starannie. Sprzątam mieszkanie i myślę, o czym będziemy rozmawiać. Każda Twoja odpowiedź czy wyraz aprobaty sprawia, że mam motylki w brzuchu. Każda pochwała powoduje, że oblewam się rumieńcem i z niedowierzaniem patrzę na ekran. Bałam się otworzyć i pokazać ci, jaka naprawdę jestem. Miałam obawy przed opowiadaniem o tym, co mnie naprawdę inspiruje. Czy nie spojrzysz na mnie dziwnie, jeśli zabiorę Cię na spacer na cmentarz? Czy nie skrytykujesz za to, jak opowiadam o swoim świecie? Tyle pytań drapało wnętrze głowy, kiedy przygotowywałam się na pierwsze spotkanie. A Ty siedzisz naprzeciwko i uśmiechasz się pięknie. Chyba się zakochuje w Tobie, mój czytelniku. Przed nami jeszcze długa droga do trwałego związku, ale dziękuję za wszystkie dotychczasowe wiadomości. Najlepsza pierwsza randka w moim życiu.

Z okazji moich urodzin chciałam nam życzyć dużo miłości na nowej drodze życia. Bądźmy szczęśliwi.

fot. Bartłomiej Głowacki