Przechodziła tamtędy dziewczynka o pięknych włosach, nazywana Złotowłosą. Mieszkała ona na skraju wielkiego lasu i bardzo lubiła chodzić na długie samotne wędrówki. Myślała, że poznała już każdy zakątek lasu. Jednak nigdy wcześniej nie widziała białej chatki. ?Kto tu może mieszkać?? ? zastanowiła się dziewczynka, zaglądając do środka.

Kocham tę bajkę od dziecka. Zarówno za to, że zachęca do odkrywania nieznanego, a także za ciekawy wątek kryminalny. Jakkolwiek na to nie patrzeć, to mała włamała się komuś na chatę, zrobiła demolkę i splądrowała wszystkie zapasy. Cóż, w bajkach wszystko jest dozwolone. Można bezkarnie panoszyć się po czyimś domu i zostanie się nagrodzonym imprezą.Zawsze zastanawiałam się, jak to jest wejść do obcego domu. Bez niszczenia i plądrowania zapasów. Po porostu wejść, pooglądać mieszkanie, przejrzeć tytuły książek na półkach i dopowiedzieć sobie, kto jest właścicielem. Miałam taki obrazek w głowie i nigdy nie chciałam wprowadzić go w życie. Dopóki nie pojawiła się okazja.

Islandia to kraina opuszczonych domów. Mieszkańcy małych miejscowości przeprowadzają się do Reykjaviku lub innych większych miast, zostawiając dobytek za sobą. Niektóre są już w stanie rozkładu i stanowią ciekawy element krajobrazu. Inne wyglądają na całkiem zadbane, ale stoją bezużytecznie na odludziach. Ja mam taką swoją chatkę, której lokalizacji nie mogę zdradzić. Mogę tylko powiedzieć, że jest czerwona, a klucz leży pod wycieraczką.

Nigdy nie dowiem się, do kogo należy ten domek. Mam kilka wersji i ciągle mogę je modyfikować. Ta opuszczona chatka jest jak główna fabuła książki, której wątki można rozpisać na milion sposobów.

Dobrze jest czasami zrobić coś, co jest dozwolone tylko w bajkach. Następny krok: znaleźć księcia z bajki. Albo rycerza. Ok, wezmę giermka.