To graffiti odzwierciedla mój obecny stan. Jestem w trakcie przeprowadzki do mieszkania, które trzeba odnowić, odmalować, posprzątać. Mamy na głowie gościa z Airbnb, którego wcisnęła nam właścicielka mieszkania, a wszystko jest w całkowitej rozsypce. Helga (tak ma na imię nasza kochana właścicielka) wpada zawsze na 5 minut i wygląda jak pijana. Brakuje światła w kilku pokojach i wielu innych rzeczy, ale za to mam mam szafkę do rozmowy przez telefon stacjonarny. Ciągle gubię swoje rzeczy, internet rozłącza się co godzinę, a w między czasie jest Iceland Airwaves, więc ściągam uwaloną farbą koszulkę i lecę na koncert. Mieszkanie jest stare i mają w nim miejsce absurdalne sytuacje, które sprawiają, że czuję się jak postać w dramacie Mrożka. Wyobraźcie sobie na przykład gotowanie gulaszu w trakcie malowania kuchni. Nie mam garnka, więc robię go w jajowatej rynnie na dwóch palnikach. W między czasie wpadam na świeżo wymalowany stolik i tracę ulubioną bluzę na zawsze. Szukam sztućców, chochli, patelni po 10 minut na jedną rzecz, przez co gulasz robi się jakieś 4 godziny. Brakuje miski, w której można robić placki ziemniaczane, więc koleżanka idzie do sklepu po ciasta cynamonowe, aby użyć opakowania jako miski. Ja zdążę jeszcze złapać doła, że gulasz nie wyjdzie, więc już w ogóle dramat w trzech aktach.

Dziś wstaję wcześnie rano i z myślą o przewietrzeniu głowy planuję iść na spacer. Jem owsiankę na schodach, bo w kuchni nie ma jeszcze krzesła, kiedy słyszę krzyk współlokatorki zaskoczonej moją obecnością w tym miejscu. To ciekawe jak bardzo niecodzienne mogą stać się codzienne sytuacje, kiedy wyciągniesz je z ich naturalnego kontekstu. Śniadanie na schodach budzi więcej emocji niż spożywanie go przy stole. Gotowanie z pędzlem w tle jest zupełnie nowym doświadczeniem. Kąpanie się w ciemnej łazience pobudza inne zmysły.

Udało mi się wyjść na spacer i zebrać dla Was kilka ładnych ścian, ale dzisiaj bez konkretnego klucza. Dzisiaj musi być nie do rzeczy. Życzę Wam normalnego weekendu!

To moja ulubiona kompozycja:

Zauważyłam, że skrzynki elektryczne przyciągają artystów:

Islandczycy malują też swoje domki.

Chodź pomaluj mój świat.

A to na tyłach jednej z moich ulubionych kawiarni “C is for cookie”, w której teraz siedzę i piszę te słowa (incepcja).

Zaraz obok:

Druciany (?) street art

Niektórzy mówi, że sztuka jest bezużyteczna. Ten obraz przypomniał mi, że mam wysłać pocztówkę!

Szukając graffiti w Reykjaviku pamiętajcie, żeby zawsze zaglądać na tyły budynków.

Ps Gulasz wyszedł pyszny, a ja kocham Mrożka.