Kopenhaga jest dla mnie miastem bardzo szczególnym. Do wyjazdu tam zmusił mnie zakręt życiowy, na którym się znalazłam, a listą obaw, związaną z tą decyzją, mogłabym wytapetować cały pokój. Nagle ze spokojnego życia przeniosłam się do zupełnie obcego mi świata. Miałam do czynienia z ludźmi, których w Krakowie omijałabym szerokim łukiem. Momentami było ciężko, ale nie mogłam zrezygnować, gdyż ważniejszy był dla mnie cel. Mieszkałam w hostelu z podejrzanym towarzystwem i pracowałam z ludźmi, którzy mieli kartoteki kryminalne. Zwariowałam? Na początku też tak myślałam. Po tygodniu miałam w głowie zarysy fabuły na co najmniej trzy książki. I jeśli kiedykolwiek jakąś napiszę, to sporo jej bohaterów będzie miało swój pierwowzór w ludziach, których tam poznałam. Co innego czytać reportaże o prostytutkach, rzucając do koleżanki z biurka obok “ciekawe studium socjologiczne, podeślę ci linka”, a co innego mijać je codziennie w korytarzu. Czy to jest to wyjście poza strefę komfortu, o której mówią na Facebooku? Nie wiem, ale wtedy w tym zapyziałym hostelu zrozumiałam, że najbardziej inspiruje mnie życie we wszystkich dziwnych (a może w tych właśnie najbardziej) odmianach.

Czym zajmowałam się w Kopenhadze? Sprzedawałam wodę. Tak, naprawdę. Stoisz sobie z wózkiem na ulicy i rozdajesz, oczywiście za niedrobną opłatą, plastikowe butelki spragnionym turystom. Do tej pory to ja byłam spragnioną turystką, maszerującą po deptaku! A teraz jestem członkiem ulicznej mafii. Przybijam sobie piątki z riksiarzami, rozmawiam o pogodzie z mimem i macham sprzedawcom naleśników. Murzyn, Bułgar, Stefan oraz Michael to główni bohaterowie tej ulicznej mafii. Kiedy kilka lat temu ?na wodzie? zarabiało się więcej, nikt nie wchodził sobie w drogę. Drobne sprzeczki gubiły się w ulicznym gwarze. Problem pojawił się wraz ze zwiększającą się liczbą wózków. Biznesmeni Strogetu poczuli, że konkurencja może ich wygryźć i zaczęła się walka. Podkradanie sobie miejsc i wzywanie policji było normą. Najciekawsze były taktyki marketingowe wprowadzone przez oświeconych specjalistów. Ubieranie się na niebiesko miało działać kojąco na turystów, a podrzucanie butelki przez cały dzień znacząco zwiększać sprzedaż. Kluczowe było układanie butelek w piramidkę.

Tę ostatnią taktykę szczególnie umiłował sobie mój szef, Stefan ? legenda i postrach Strogetu. Jego ulubionym miejscem był Amagetrov. Według przewodnika jest to uroczy plac, z którego widać rezydencję królów.  Dla Stefana było to miejsce, w którym walczył o koronę Strogetu. Przebiegły i bezwzględny, nie pozwalał nikomu zająć dwóch centralnych miejscówek, które w slangu wodziarzy nazywane są ?Ama? i ?Benetton?. Stefan twierdził, że wyczuwa deszcz nosem. Przed każdą wygłoszoną myślą (dotyczącą oczywiście wody), przeczesywał palcami tłuste włosy. Pewnego dnia po prostu zniknął. Potem okazało się, że w jego samochodzie znaleziono broń.

Sprzedaż wody odbywała się oczywiście w centrum, gdzie jest najwięcej potencjalnych klientów. Poruszałam się moim wózkiem codziennie między głównymi atrakcjami miasta. Dlatego już zawsze będę patrzeć na Kopenhagę z perspektywy ulicy. Symbol miasta, Mała Syrenka

To dla mnie Mała Syrenka i turyści Podczas, gdy zmierzają oni w stronę królewskiej rezydencji Amelienborg… …ja widzę uliczną śpiewaczkę, która kończy pracę i idzie do swojego obskurnego hostelu. Kiedy Ty widzisz mnóstwo rowerów… …ja szukam wzrokiem riksiarzy. Pomnik zdobywcy i wojownika… Przypomina mi o ludziach, którzy teraz walczą na ulicach Kopenhagi . Polecając komuś wizytę w kościele św. Mikołaja, który został przerobiony na muzeum…

Dodaję sobie w myślach: “tam gdzie rozładowywaliśmy wodę codziennie rano”. Nawet spacerując rok później po Nyhan… Myślę sobie, że to była taka dobra miejscówka. Jeśli kiedykolwiek będziesz w Kopenhadze, to odwiedź wymienione w poście miejsca. To piękne miasto. I nie zapomnij spojrzeć, co jest po drugiej stronie lustra.

A Ty masz swoją wersję tego miasta?