Obiecałam Wam (sobie też), że postaram się częściej fotografować ludzi. Foldery z widokami już pękają w szwach i nawet nie chce mi się już do nich zaglądać. Twarz jest dla mnie nowością. Człowieka trzeba zaczepić, zapytać, ustawić, powiedzieć mu, dlaczego robi się to zdjęcie. Cały proces jest o wiele bardziej skomplikowany niż fotografowanie Esji. Ona nie kaprysi i nie idzie za szybko, nie onieśmiela i nie trzeba nawet z nią rozmawiać. Początki zawsze są ciężkie, ale skorzystałam z okazji, że odwiedziła mnie Kinga – zdolna dziewczyna z aparatem i ładnym płaszczem i zaciągnęłam ją ze sobą na ulicę. Wiedziałam, że zdjęcia będą dobre, więc teraz tylko kwestia wyłapania i zatrzymania ludzi. Powiem Wam, że nie jest łatwo znaleźć Islandczyków na ulicy w ciągu dnia. W tych godzinach pracują albo jeszcze śpią, więc głównie mijałyśmy turystów. Na szczęście na ulicach są sklepy, a w nich ekspedientki. One poruszają się zdecydowanie wolniej niż ludzie na ulicy, więc łatwiej jest poprosić je o zdjęcie.

Dużo ludzi wyobraża sobie, że Islandczycy wyglądają jak Björk. Sama tak kiedyś myślałam. Wyobrażałam sobie, że całą wyspę zamieszkują ludzie z czarnymi włosami i skośnymi oczami, ale prawda jest taka, że jej typ urody należy tutaj do mniejszości. Zdecydowana większość to wysocy, szczupli ludzie o blond włosach. Oczywiście są różne mieszanki i wariacje, ale typowy Islandczyk wygląda właśnie tak. Dzisiaj udało nam się upolować kilka osób, bo złapał nas zachód słońca i trzeba było zakończyć, ale będzie jeszcze kilka takich postów, bo chciałabym Wam pokazać różnorodność (jeśli nie w wyglądzie, to w ubiorze) ulic Reykjaviku, gdyż jedno na pewno mają wspólne – swoboda w modzie. Islandczycy nie dbają o konwenanse i zakładają to, co im się podoba. Dzisiaj zestawienie zdominowały kobiety, ale jest jeden rodzynek na koniec.

Fot. Kinga Świętek. Znajdziecie ją tutaj albo w Kaffibarinn.