Na cmentarzu w Reykjaviku zazwyczaj jest tylko parę zbłąkanych dusz, nie wliczając zmarłych. Nie ma tutaj równych alejek, nikt nie sprzedaje waty cukrowej przed bramą. Groby zapadają się w ziemię, są porośnięte mchem i pokryte liśćmi. Przewrócone znicze, połamane krzyże i posągi bez twarzy.

Z niemal każdego grobu wyrasta ogromne drzewo, co czyni cmentarz najbardziej zalesionym miejscem w mieście.

W bezchmurny dzień słońce prześwituje przez gałęzie, rzucając różnokształtne cienie na groby. Gra zgniłych kolorów, kamieni, drzew i światła powoduje, że cmentarz daje mi większe doznania estetyczne niż niejedna galeria sztuki. Zatrzymuję się przy każdym grobie i zwracam uwagę na detale.

Zwykle miejsce to nie jest zaznaczone w przewodnikach, ale nie wyobrażam sobie bez niego Reykjaviku. Lepszego muzeum nie znajdziesz.