Południe Stanów

Posted on June 29, 2014 November 30, 2014 by karaboska

Południe Ameryki to inny świat i można doznać kulturowego szoku, gdy jedzie się tam z Nowego Jorku. Na szczęście miałam przystanek w Północnej Karolinie, gdzie mogłam strzepnąć resztki wolnościowej chmury dużego miasta i przygotować się na ociężałe powietrze południa. Ten region fascynował mnie od jakiegoś czasu, a odkąd obejrzałam “Przeminęło z wiatrem” wiedziałam, że muszę tutaj kiedyś przyjechać. Nie jest to miejsce, które bym wybrała, gdybym zdecydowała się zamieszkać na stałe w Stanach, ale na pewno poleciłabym odwiedzić je każdemu, kto chce zobaczyć inne oblicze Ameryki. Jakie jest Południe?

Południe to historia

Savannah to miasteczko w stanie Georgia, w którym zachowały się budynki z pierwszych dni historii Stanów Zjednoczonych. Podobno generał Unii, który palił wszystkie miasta po wygranej z Konfederatami oszczędził to miasto, bo stwierdził, że jest za piękne, aby je unicestwić. Zamiast tego podarował je Lincolnowi w prezencie bożonarodzeniowym. Taki mały upominek dla kolegi.

Południe to najpiękniejsze drzewa

Mam małą obsesję na punkcie drzew w Stanach. Zostało mi niecały tydzień do wylotu, ale chyba mogę zaryzykować stwierdzenie, że na południu są najpiękniejsze okazy.

Południe to upał i wysoka wilgotność

Na zdjęciach tego nie widać, ale nie bez powodu na każdym kroku jest jakaś fontanna czy zagajnik. Kiedy wilgotność powietrza jest wysoka to wyzwaniem jest przejście kilku ulic, bo człowiek poci się bez wykonywania nadmiernego wysiłku. Po kilku godzinach chodzenia po mieście wyzbyłam się wszelkich oporów i zażywałam kąpieli w każdym napotkanym źródełku. Spacerki w ciągu dnia urządzają sobie głównie turyści, a miejscowi jeśli już są na zewnątrz, to nie ruszają się z cienia.

Południe to muzyka

Chyba wszystkie najważniejsze gatunki muzyczne Ameryki wywodzą się z południa i do dzisiaj można poczuć, że muzyka wyrywa się z każdego zakątka, a ludziom wystarczy jedna nutka (“po jednej nutce”), żeby rzucili się w wir tańca. Na głównej ulicy Memphis impreza odbywa się codziennie, ludzie tańczą na ulicach, a w każdym klubie zespół gra na żywo.

Na Południu żył i zmarł król muzyki – Elvis. Jego posiadłość odwiedza do dzisiaj masa turystów, dlatego za wejście trzeba zapłacić 40 dolarów. Nie mogłam sobie odmówić, gdyż mam do niego słabość i było warto, bo dom jest napakowany pamiątkami. Jedyny minus to smród, który unosi się z dywanów, którymi Elvis dekorował nawet ściany. Zdecydowanie odradzam wchodzenie do statku “Lisa Marie”. Kumulacja stęchlizny i potu zmusiła mnie do jak najszybszego opuszczenia pokładu. Mi najbardziej podobały się kostiumy i samochody, które król rock’n’rolla kolekcjonował. Miał ich dużo więcej, ale większość rozdał rodzinie i przyjaciołom. Znałam jego biografię, ale nigdy nie myślałam o nim jako o filantropie, a okazuje się, że Elvis to dobry chłopak był. Wspierał wiele organizacji charytatywnych, a swoich bliskich nieustannie obdarowywał prezentami.

Południe to gorzka prawda o niewolnictwie

Często się słyszy, że Amerykanie są przewrażliwieni na tym punkcie, ale prawda jest taka, że mają powód, aby być. Przekonanie, że czarna rasa jest gorsza od białej było przekazywane z pokolenia na pokolenie i nie zniknęło z momentem zniesienie niewolnictwa. Tak naprawdę jeszcze kilkadziesiąt lat temu czarni nie mogli wchodzić do tych samych restauracji, do których uczęszczali biali. Nawet jeśli mogli, to nie było ich na to stać. Pomyśl sobie, że zostajesz wolnym człowiekiem, czyli możesz iść gdzie chcesz i robić co chcesz, ale też nic nie posiadasz. Nie masz pracy, ziemi, kosztowności. Musisz zacząć wszystko od zera, a często wyglądało to tak, że ci ludzi wracali na służbę do swoich panów. Byli wykluczeni nawet jako wolni ludzie, więc nie mogli się osiedlać w sąsiedztwie białych, więc tworzyli swoje osiedla – getta, w których wielu mieszka do dzisiaj, borykając się z ubóstwem.

Południe najdłużej broniło się przed zniesieniem niewolnictwa i to tutaj zginął Martin Luter King. W hotelu, którym go postrzelono znajduje się teraz muzeum poświęcone historii Afroamerykanów, które naprawdę polecam. Mnie ten temat interesował odkąd zobaczyłam na własne oczy granicę między czarnymi a białymi mieszkańcami Stanów. Kiedy podróżowałam autobusami zdarzało mi się być jedyną białą osobą w pomieszczeniu. Z komunikacji miejskiej korzystają tylko najbiedniejsi, bo w Stanach właściwie każdy ma samochód. Zazwyczaj to oni przyglądali mi się z zaciekawieniem i pytali, co ja tu robię. Na początku miałam pewne obawy, bo niektórzy naprawdę wyglądali jakby dopiero opuścili więzienie, ale są dosyć gadatliwi i nie łatwo ich zbyć. Sama nie wiem kiedy to się stało, ale przestałam się ich bać i w każdym autobusie miałam jakiegoś kompana do rozmowy, którego zawsze pytałam o sytuację czarnoskórych. Usłyszałam dużo przykrych historii z niedalekiej przeszłości, ale też sprzed kilku dni czy tygodni. Wiecie, że są takie stany, w których biali nie wejdą do restauracji, jeśli widzą, że siedzi w niej czarnoskóry mężczyzna? Niektórzy ludzie nie uznają Obamy za prezydenta, ponieważ jest czarny! Na Florydzie istnieje prawo pozwalające obywatelowi zabić osobę, która sprawia, że czuje się on zagrożony, czyli jeszcze przed atakiem. Większość przypadków takiej “samoobrony” jest stosowana przez białych przeciwko czarnym. Dwa lata temu toczył się głośny proces, w którym oskarżony zabił nastoletniego chłopca, ponieważ wyglądał on podejrzanie i został uniewinniony. Chłopak po prostu szedł ulicą do domu, a zabójca sam go zaczepił! Takie rzeczy dalej się tutaj dzieją i jeszcze dużo czasu musi upłynąć zanim to przestanie być wrażliwym tematem.

Południe to plaża, nowa robota i rodzina

Lubię to uczucie, kiedy miejsca o których czytałam i słuchałam nagle stają się znajome i mam z nimi swoje własne skojarzenia. Mogę sobie zaplanować, że pojadę do Teksasu i zjem steka, ale nigdy bym nie wpadła na to, że będę tam tańczyć zumbę (o tym jeszcze pogadamy). Podobnie jest z południem, które poza tymi wszystkimi rzeczami już zawsze będzie mi się kojarzyło z cudownym dniem na plaży, spędzonym z uroczą parą. Rozmowy o Wałęsie i polskich pisarzach, picie (i jedzenie) z czerwonych kubków oraz pływanie w oceanie…

Mogłoby się wydawać, że niedawno odbył się mój prom i byłam na studiach, a tutaj już trzeba szukać pracy. Na szczęście przyjęli mnie po pierwszej rozmowie kwalifikacyjnej i od dzisiaj to ja dostarczam wiadomości ludziom w całej Ameryce (ssssss…). Ze względu na mały budżet (kryzys panie) zapowiadam również pogodę.

Najfajniejsze było to, że mogłam poznać swoją kuzynkę, które nie widziałam jeszcze nigdy w życiu. Okazało się, że jesteśmy do siebie bardzo podobne i aż żal mi był stamtąd wyjeżdżać. Na zdjęciu jej słodka córka, która jest harcerką i tak, sprzedaje ciasteczka po domach.

Sen o zakochanym wilku w falującej jaskini

Posted on June 12, 2014 by karaboska

Leżę nad jeziorem. Nie tak jak zwykle, bo jakoś bardziej dostojnie, jakby gotowa do skoku. Widzę swoje odbicie w wodzie i nie dziwię się temu, co widzę, chociaż powłoka niecodzienna. Jestem wilczycą, włochatą na zewnątrz, ale delikatną w środku. Dzisiaj nie w nastroju na polowanie, chociaż współbracia rozbiegli się po lesie. Dzisiaj chcę przyglądać się swojej szarej sierści i mącić wodę pazurami, gryźć trawę i zastanawiać się, jak to jest być człowiekiem. Jak to jest nie móc wyć.

Widziałam wczoraj pięknego Indianina. Obserwowałam go z jaskini, kiedy odpoczywał na skale. Był wysoki i muskularny, miał jaskrawo umalowane policzki. Grał na flecie, pewnie dla swojej ukochanej, ale nie tylko ona jedyna to słyszała. Nie ona jedyna kołysała się z falującym powietrzem. Nawet ściany jaskini zaczęły poruszać się w rytm muzyki i nie przestały aż do wieczora. Siedziałam tam jeszcze długo po tym jak zniknął i patrzyłam na falujące ściany. Słońce zaglądało do środka, ale na szczęście jest za grube, żeby przecisnąć się przez te wąskie szpary, a na ziemię zejść nie łaska. Więc mam ją tylko dla siebie, moją pamiątkę po pięknym Indianinie.

Wracam do lasu i szukam najstarszego w stadzie, bo tylko on ma moc, aby mi pomóc. Proszę go, aby zamienił mnie w kobietę, gdyż już nie mogę się uwolnić z mocy czarodziejskiej pieśni. Muszę poślubić mojego wybranka zanim będzie za późno. Dostaję od wodza magiczny płyn, który pozwoli zamienić mój skowyt w ludzką mowę, a moją sierść w długie, czarne włosy. Chowam się w jaskini i czekam aż wybranek przybędzie w to samo miejsce, aby zagrać na swoim instrumencie. Wtedy mam wypić eliksir i stać się kobietą z krwi i kości.

Budzę się jako kobieta. Kości mam na pewno, bo włażą mi w tyłek od spania w aucie. Włos blond i to jeszcze farbowany. “Kur…” – ludzka mowa też jest. Tylko piękny sen pozostał w głowie i modlę się, aby wrócił też dzisiaj.

(Kanion Antylopy na terenie rezerwatu Indian Nawaho w stanie Arizona.)

Zielona i Północna Karolina

Posted on June 1, 2014 by karaboska

Północna Karolina była zbawieniem na mojej krucjacie przez miasta. Nowy Jork był cudowny i szukam każdej luki w tekście, aby o tym przypomnieć, ale po serii Chicago-Nowy Jork-Filadelfia-Waszyngton byłam już zmęczona turystami w jednokolorowych czapeczkach i czekaniem na zielone światło, żeby móc zrobić krok do przodu. Potrzebny mi był łyk świeżego powietrza i zredukowanie biegu do jedynki.

Zatrzymałam się u siostry przyjaciółki mojej kuzynki. Ta sieć połączeń mnie ciągle zadziwia. Miałam zamiar korzystać z couchsurfingu, ale do tej pory nie musiałam tego robić, bo zawsze znajduje się jakiś znajomy znajomego. Tym bardziej jestem wdzięczna tym ludziom, że przyjmują mnie pod swój dach, bo raczej nie mają w zwyczaju tego robić. Vikki powiedziała mi, że znajomi odradzali jej wpuszczenie obcej dziewczyny do domu. Ktoś się mnie boi! Nigdy nie myślałam o tym od drugiej strony, ale przecież oni mnie nie znają. Mogę być złodziejką lub wariatką. Obie strony mają jakieś wątpliwości, ale jednak decydują się, aby zaufać. Dla mnie to jest piękne i powiem Wam szczerze, że popłakałam się w łazience po tej rozmowie. Potem śmiałyśmy się ciągle z tego, że jestem złodziejką i na pewno coś zniknie po moim wyjeździe. Ponieważ Vikki jest posiadaczką sześciu broni, widok mojego gazu pieprzowego do ochrony, trochę ją rozbawił. Kiedy wjeżdżałam, powiedziałam jej, że zawinęłam jedną z jej strzelb, a ona na to: dobry wybór, będziesz bezpieczna.

Prawo do posiadania broni to jeden z głównych tematów, które dzielą Amerykanów. Kwestia ta wyznacza też granicę polityczną miedzy dwoma wiodącymi partiami. Postanowiłam, że wezmę udział w następnym wyborach (mogę głosować w Polsce), ale chciałabym, aby ten wybór był świadomy. Do tej pory moja wiedza na ten temat była szczątkowa i gdyby nie to, że spóźniłam się do konsulatu dwa lata temu, zagłosowałabym na Obamę. Teraz już nie jestem tego taka pewna. Każdą poznaną osobę pytam o to, na kogo głosowała i dlaczego. W Północnej Karolinie mogłam obserwować ciekawy spór między Vikki, która głosuje na republikanów (posiadanie broni dla każdego), a jej kuzynem, który jest po stronie demokratów (zaostrzenie wymogów do posiadania broni). To jest jeden z tych sporów, w których żadna ze stron nie przekona przeciwnika do swoich racji, bo w grę nie wchodzą racjonalne argumenty, ale przekonania. Prawo do posiadania broni zostało bowiem wprowadzone do konstytucji, aby ludzie mogli bronić się przed władzą! Dla zwolenników tej poprawki, prawo to jest równoznaczne z wolnością. Ja chyba wolę być wolna bez broni, ale rozumiem podejście kogoś, kto od dziecka jest przyzwyczajany do obecności pistoletu w domu. Dla niego to nie jest nic dziwnego i kiedy ja z przerażeniem brałam spluwę do ręki, mąż Vikki pytał: what’s the big deal?

Nawet teraz mam ciarki na ciele, kiedy pomyślę o momencie, w których strzelałam. Serce waliło mi jak oszalałe. Nagrałam video, ale mam jakiś problem z jego publikacją, więc pokażę Wam, jak tylko dojdę do tego, co jest nie tak. Na zdjęciach zabawki, którymi się bawiłam.

Vikki pokazała mi pamiątki po swoim dziadku, który brał udział w drugiej wojnie światowej.

W przeciwieństwie do gorących rozmów przy kuchennym stole na temat broni, polityki i wojny, otoczenie domu działało niesamowicie kojąco. Moi gospodarze mieszkają w lesie, więc wystarczy wyjść na podwórku, aby mieć takie widoki.

A oto ich domek. Uroczy prawda?

Całe osiedle to mała wioseczka w środku lasu. Mieszkać w takim miejscu to marzenie.

Wybraliśmy się też na krótką wycieczkę, aby zerknąć na góry.

Pogoda nam nie dopisała, ale za to udało mi się upolować policjanta z pączkiem. Panowie nie byli za bardzo chętni do tego, ale jakoś ich namówiłam. Obiecałam, że sprostuję publicznie, że policjanci już nie jedzą pączków.

Nie wiem, czy to prawda czy tylko opinia tego pana, ale faktem jest, że pączki to bardzo południowy zwyczaj. Szczerze się przyznam, że nie zaliczałam Północnej Karoliny do południa Ameryki, ale szybko zostałam z tego błędnego myślenia wyprowadzona. Kripsy Kreme to prawdziwa świątynia w stanach południowych, gdzie serwowane są ciepłe pączki.

Z dań obiadowych na stołach króluje barbecue. Tutaj podane z frytkami, krążkami cebulowymi i tzw. hushpuppy, które stały się moim przysmakiem, gdyż są zrobione z kukurydzy. Tak się zastanawiam, czy nie zrobić osobnego wpisu na temat tego, co się jej w Hameryce. Co Wy na to? Przytyłam już 2 kilogramy, więc mam trochę do powiedzenia w tym temacie.

Chciałam Wam życzyć (razem z Miss Petunią) wszystkiego dobrego z okazji Dnia Dziecka! Don’t grow up, it’s a trap.

Filadelfia (Waszyngton gratis)

Posted on May 27, 2014 by karaboska

Filadelfia to miasto, które “kocha z wzajemnością”. Taki ma pseudonim, ale mówię Wam szczerze, że poczułam sympatię ze strony miasta i jego mieszkańców. Zatrzymałam się u pary artystów, którzy mieszkają i pracują w Filadelfii. Jovannę poznałam w ciekawych okolicznościach na Islandii. Ona pojechała do bardzo małej miejscowości Blondus (północ Islandii), aby wziąć udział międzynarodowym projekcie artystycznym, a my odwiedzaliśmy to miejsce z okazji koncertu Domowych Melodii. Jovana i jej znajomi przyszli na koncert, a gdy po wszystkim usłyszeli nasze rozmowy na temat tego, że nie mamy dzisiaj gdzie spać, zaprosili nas do siebie. Mieszkali w dużym budynku, który kiedyś służył za szkołę i panował tam trochę przerażający klimat. Na ścianach wisiały czarno-białe zdjęcia uczniów, których setki oczu wlepiały się w nas, gdy zasypialiśmy. Mnie najbardziej zainteresowały znaki Wikingów, które artyści porozwieszali na ścianach. Myślałam o nich, kiedy rozmawiałyśmy o tamtym budynku w Blondusie. Zrobiłam wtedy zdjęcie temu z nich, który miał się najbardziej przydać w naszej podróży bez noclegów. Jakie było moje zdziwienie, kiedy Jovanna wyciągnęła kilka haftów z islandzkimi znakami i zaproponowała, aby wzięła jeden na drogę. Wybrałam ten, który oznacza “ochronę”. To jest dziwne, ale powiem Wam, że już kilka razy w tej podróży było tak, że to, o czym pomyślałam, spełniało się. Dostaję nawet ostrzeżenia jeśli ma się coś nie stać! Kiedy musiałam wziąć taksówkę na autobus, który było o 4 nocy, już poprzedniego dnia czułam, że ona nie przyjedzie. I nie przyjechała! Potem myślę o tym, że muszę w końcu znaleźć jakiś basen i dać odpocząć kościom po tych długich posiedzeniach w autobusie i okazuje się, że na osiedlu, na którym mieszkam jest basen (czujecie to? basen na osiedlu – marzenie mojego dzieciństwa!). I takich sytuacji jest mnóstwo. Wierzę, że mam nad sobą jakąś magiczną ochronę w tej podróży.

Miałam więc zapewnione ciekawe towarzystwo, a że moja koleżanka miała akurat wolne i mogła się ze mną włóczyć po mieście. Przyjemnie było odpocząć od pilnowania drogi i zastanawiania się, co jeszcze zobaczyć. Nie chciałam zatapiać się w historyczną stronę miasta, bo wiedziałam, że czeka mnie to w Waszyngtonie. Chodziłyśmy więc po osiedlu, szukając kolorów i dziwnych form.

Powiem Wam szczerze, że trochę się bałam tego podróżowania “po ludziach”. Ciągle trzeba rozmawiać w obcym języku, nie wiadomo jak ktoś cię przyjmie, czy nie będziesz się krępować, nudzić z tymi osobami i tym podobne. Do tej pory tylko jedną noc spędziłam w hotelu, a resztę na gościnie. Na co dzień jestem raczej samotnikiem, szczególnie unikającym tłumów (a tłum według definicji A. Warhola, w którym rozkochuje się coraz bardziej podczas tej podróży, to ponad 3 osoby). Zdecydowanie bardziej wolę towarzystwo kilku osób, gdzie naprawdę można skupić się z kimś na rozmowie, a nie tylko rzucać gadkami typu “gdzie pracujesz,skąd jesteś” . Mimo, że poznałam już sporo nowych osób w krótkim czasie, to są to właśnie spotkania jeden na jeden, które pozwalają mi skupić się na konkretnej osobie.

Piszę o Filadelfii, ale właśnie wyjechałam z Memphis (sorki, sama za sobą nie nadążam), gdzie rozmawiałam nad sensem życia z moją kuzynką (jedne z tych nocnych rozmów do 4 w nocy). Ona jest z wykształcenia matematykiem i opowiadała mi o znaczeniu liczb. Nie jestem w stanie Wam przybliżyć całego wykładu, bo połową by umknęła. Poczekam, aż wyda książkę. Jednak powiedziała coś, co idealnie oddaje moje podróżowanie po Stanach. Mianowicie to, że każdą liczbę można podzielić na różne inne liczby i każdą rzecz na różne drobne kawałki. Aby zrozumieć całość trzeba zawsze złożyć wszystkie kawałki. Podobnie jest w życiu. Jeśli naprawdę chcemy poznać sens życia i zakumać, o co w tym wszystkim chodzi musimy być otwarci na różne zdania, opinie, religie, teorie, bo mając tylko nasz własny kawałek w ręku daleko nie zajdziemy.

Dzięki temu, że poznaję na swojej drodze różnych ludzi, czuję, że lepiej poznaję ten kraj. Mogę obserwować Amerykę od środka i składać wszystkie elementy do siebie. Jednego dnia rozmawiam z nauczycielem na temat systemu szkolnictwa w Stanach, a drugiego włóczę się po ogródkach działkowych z artystką i rozmawiamy o sztuce. Spotykam republikanów i demokratów, przeciwników i zwolenników broni, zamożnych i biednych, emigrantów i klasycznych Amerykanów, gejów i homofobów. I każdy pokazuje mi swoją Amerykę.

Ogródki działkowe wracają do mody! Tutaj nie ma miejsca, aby każdy miał swoją działkę, więc sąsiedzi tworzą wspólne ogródki, gdzie sadzą sobie warzywa i zioła. Byłam na kolacji u koleżanki Jovany, która dodała świeżych ziół do swoich dań prosto z przydomowego zagajnika.

Mam nadzieję, że nie pogniewacie się jeśli zburzę Wasze dziecięce wyobrażenie o przyczepie z lodami, ale można u nich kupić narkotyki spod lady. Podobno kiedyś wieszano buty na skrzyżowaniach, przy których dochodziło do takich zakupów, ale teraz dzieciaki robią to już chyba tylko dla zabawy, bo wiszące trampki widziałam na prawie każdym nowojorskim skrzyżowaniu.

Byliśmy też w lumpeksach, w których można upolować naprawdę tanie ciuchy. Ja nic niestety nie mogę kupić, bo mam za ciężki plecak i musiałam zostawić część ciuchów w hotelu…

Poszłyśmy też do pobliskiego Muzeum Pizzy. Muzeum jest interaktywne. Mają iPada, na którym są zdjęcia sławnych ludzi z pizzą.

Naoglądałam się tyle pizzy, że potem wszędzie ją widziałam. Powiedzcie, że też to widzicie na poniższym obrazku? Włoski market, gdzie piłyśmy kawkę i jadłyśmy włoskie słodkości. I na koniec przyszła pora na mój ulubiony element Filadelfii – mozaiki.

Z Magicznym Ogrodem na czele. Jakbym miała na tym etapie wybierać najpiękniejsze miejsca w USA to ten mozaikowy zakamarek na pewno trafiłby do czołówki. Jeśli kiedyś będę miała dom, to jedną ścianę sobie taką walnę. A co!

Łapcie wideło z ogrodu:

Nagrałam też dla Was wideo z wyjścia na wrotki. To była jedna z tych rzeczy o której pomyślałam i się spełniła. Okazało się, że w tym dniu moja gospodyni ma zaproszenie na imprezę z okazji wydania książki, która organizowana jest na “roller skating rink”.

A to mój gospodarz, śpiewający amerykańskie piosenki na moją prośbę. Dalej nie mogę uwierzyć, że oni nie znają Kelly Family!

Po Filadelfii pojechałam do Waszyngtonu i zrobiłam tam tylko jedno zdjęcie – Białego Domu Pokręciłam się miedzy tymi wszystkimi ważnymi budynkami, popatrzyłam na ludzi smażących się w garniturach i stwierdziłam, że wolę chodzić po ogródkach działkowych.

Kilka rzeczowników z Nowego Jorku

Posted on May 21, 2014 May 21, 2014 by karaboska

Lubię takie niespodzianki. Spodziewasz się, że coś cię przygniecie i zmęczy, a nagle okazuje się, że to jest jedno z tych miejsc na kuli ziemskiej, do którego zawsze będziesz chciał wrócić. Kiedyś przeczytałam na blogu kolegi (Bartek pamiętasz jeszcze, że miałeś bloga?), że niektóre miejsca czekają na nas. Utkwiła mi ta fraza w głowie i nagle wyskoczyła z szufladki, wygrzebując się spod bielizny, kiedy chodziłam ulicami Nowego Jorku. Czułam się tak jakbym nie musiała się z tym miastem zapoznawać, mimo że wszystko było nowe. Może niektórzy już zauważyli, że jestem miłośniczką wsi i miasta zazwyczaj mnie rozczarowują. Nowy Jork mnie uwiódł w taki sposób, że nawet widząc jego mankamenty, już nie mogę przestać go kochać. Oczywiście były miejsca, z których połowę ludzi wysłałabym na Marsa (żadna kara, raczej nagroda), ale wydaje mi się, że i tak jak na ogromną metropolię, tłum nie przytłacza za bardzo. Bo problemem zawsze jest tłum, który uważam za osobny byt. Jeśli możesz rozróżnić jednego człowieka od drugiego i jeszcze masz czas, aby mu się przyjrzeć, to jest fajnie.

Zwiedzanie

Być może czerpałam większą przyjemność ze zwiedzania Nowego Jorku, bo znalazłam swój sposób na duże miasta. Nie pędzę na złamanie karku. Nie staram się zaliczyć wszystkich atrakcji. W tym mieście ułatwia to fakt, że po Manhattanie naprawdę można chodzić. W wielu miastach miałam ten problem, że bardzo dużo czasu spędzałam w metrze. Manhattan złaziłam wzdłuż i wszerz.

Być może przegapiłam parę ważnych atrakcji, ale nie lubię presji, która towarzyszy zwiedzaniu według przewodnika. Miałam też to szczęście, że zatrzymałam się u ludzi, którzy bardzo dobrze znają miasto i mogli mi doradzić, jak szybko gdzieś dotrzeć albo co mogę sobie darować. Jedną z takich rzeczy była Statua Wolności. Widziałam ją oczywiście z daleka, ale zrezygnowałam z wycieczki na wysepkę, na której ona stoi. Jak będę stała pod nią, to i tak jej właściwie nie zobaczę. Miałam już doświadczenia z Wieżą Eiffla, której wolałabym nigdy nie zobaczyć z bliska. Nie mówiąc o tym, że wycieczka na Statuę zajmuje pół dnia, które lepiej poświęcić na łażenie ulicami Manhattanu. Jeśli chcecie mieć fajny widok nie tylko na Panią Wolność, ale także na cały Manhattan, to polecam przejażdżkę promem na Staten Island (za darmo).

Nie zdziwcie się tylko, jak zostaniecie otoczeni przez uzbrojonych po zęby żołnierzy i łódki z karabinami. Czasami przypadkowo wpadałam na jakąś super ważną atrakcję np. jaja byka, które trzeba dotknąć, aby mieć szczęście. I wszyscy ludzie tak robią, bo ktoś powiedział, że tak trzeba.

Przy Wall Street zabłądziłam na mały cmentarz i tam spędziłam więcej czasu niż przy budynku giełdy.

Odkryłam też nowy sposób na fotografowanie wieżowców, po tym jak któryś raz próbowałam zrobić zdjęcie budynku, aby nic go nie przysłaniało. A właściwie dlaczego? W Nowym Yorku jest dużo drzew i zieleni, więc postanowiłam nie oddzielać natury od cywilizacji (to się nazywa dopisywanie ideologii do głupich pomysłów).

Moje ulubione (jakby ktoś chciał zorganizować wystawę pt. Budynki i drzewa Nowego Jorku, to mam dużo materiału).

Raz nawet zrobiłam awangardowe zdjęcie: drzewa w budynku!

Architektura

Nowy Jork ma sporo pięknych budynków, a niektóre z nich są wspominane w przewodnikach, więc nie można popadać w całkowitą manię bycia niezależnym podróżnikiem. Most Brookliński (cały czas miałam w głowie Stare Dobre Małżeństwo) należy do tych atrakcji, które chętnie bym zaliczyła jeszcze raz.

Ten sam tytuł “ponownego zaliczenia” przyznaję dla Dworca Centralnego.

Największe wrażenie robi jego wnętrze.

Te, których nazw nie pamiętam też były imponujące.

Oraz “zwykła” nowojorska architektura mieszkalna.

Trafiłam też do paru miejsc, które są mniej lub bardziej znane z seriali. Hotel Empire na pewno kojarzą miłośnicy Chucka Bassa z serialu “Gosspi Girl”.

A to mieszkanko będzie znajome dla fanów “Seksu w wielkim mieście”.

Ulice

To, że postanowiłam zwiedzać po swojemu i omijać pewne główne atrakcje albo spędzać na nich bardzo mało czasu (z Time Square uciekłam w boczną uliczkę po 5 minutach), pozwoliło mi poddać się ulicom Nowego Jorku i bez presji chodzić nimi, czekając na to, jakie mi podsuną obrazy.

Różnorodność

Przy zwiedzaniu dużych miast w Stanach trzeba trochę uważać na to, do jakiej dzielnicy się wkracza. Najlepiej poczytać trochę wcześniej o tym, które części miasta są uznawane za niebezpieczne. Często jest tak, że dzielnica bogatych senatorów graniczy z dzielnicą przestępczą. W Nowym Jorku takie miejsca są poza Manhattanem, więc można bez obaw chodzić gdzie się chce. Nowy Jork jest też uważany za jedno z bezpieczniejszych dużych miast ze względu prowadzoną przez miasto ostrą politykę wobec przestępców. Ja czułam się tam bardzo bezpiecznie. Na prawie każdym rogu widziałam policjantów, którzy stali w miejscu i byli do dyspozycji przechodniów.

Dzięki temu poczuciu bezpieczeństwa można łazić po różnych zakątkach Manhattanu i czerpać z różnorodności tych dzielnic. Mnie się chyba najbardziej spodobało Chinatown.

Ale przywiało mnie nawet do polskiej dzielnicy – Greenpoint na Brooklynie. Podobno robi się to coraz bogatsza dzielnica i ludzie wykupują od Polaków stare domy za grube pieniądze.

Zieleń i odpoczynek

Nowojorczycy mają opinię zestresowanych i znerwicowanych ludzi. Ci, których widziałam na ulicach wyglądali mi na wyluzowanych. Nie dziwię się, że są niemili dla turystów, bo jakby mnie ktoś zaczepiał codziennie w drodze do pracy, pytając o Empire State, to też bym pewnie na niego fuczała. Ja nikogo nie pytałam o drogę, więc mogłam obserwować tylko uśmiechniętych i spokojnych mieszkańców. Relaksacje w codziennym szybkim życiu umożliwiają im parki, których w Nowym Jorku jest na pęczki. Jeśli idziesz obrośnięta betonem już jakąś chwilę, to wiedz, że za rogiem na pewno czeka na zielona oaza.

Nie mówiąc o tym, że Central Park zajmuje prawie pół Manhattanu!

Most Kevina, na którym zaprzyjaźniał się z panią od gołębi.

Bryant Park. Bardzo skromny i mały park, ale dużo się tutaj dzieje: wystawy, koncerty, aktywności dla dzieci.

Washington Park – tutaj spotkałam sporo młodych ludzi, gdyż mieści się od niedaleko budynków uniwersytetu.

Moim ulubionym parkiem w Nowym Jorku (patrzcie, patrzcie, ma swój park) jest High Lane Park. Miałam tam nie jechać, ale po pobycie na Time Square szukałam jakiegoś miejsca, gdzie mogę dojść do siebie…

High Lane to nowy obiekt w mieście, więc nie każdy jeszcze o nim słyszał i wciąż jest jeszcze w trakcie zmian. Przez długie lata była to opuszczona trasa kolejowa, którą przerobiono na miejsce zieleni i artystycznych wydarzeń.

Dzianie się

W Nowym Jorku ciągle coś się dzieje. Odkrycie roku co? Dla mnie było, bo tak sobie pomyślałam, że jeśli już miałabym mieszkać w mieście, to właśnie takim jak Nowy Jork. Jeśli już sprzedać duszę diabłu, to za najwyższą stawkę.

MOMA – jedno z miejsc na mojej liście “must see”. Nie robiłam zdjęć obrazom, bo to musicie sami przeżyć, ale naprawdę warto. W piątki wieczorem jest za darmo, jakby ktoś chciał zaoszczędzić 25 dolarów.

Wstąpiłam też na chwilę do Muzeum Historii Naturalnej, ale byłam w takim niedawno w Chicago, więc nurkowałam głównie po podwodnym świecie. Cena przy wejściu jest tylko ceną sugerowaną, więc możecie za wejście zapłacić np. 1 dolara (możecie i 100).

Muzeum Indian Amerykańskich jest dość skromne, jak na tak bogatą kulturę, ale i tak spędziłam tam sporo czasu. Spójrzcie na te stroje. Gdybym była projektantem mody, to bym się nimi inspirowała.

Przeżycia

Na mojej liście przeżyć było odwiedzenie Nowego Jorku, pójście do MOMA, Central Parku i innych miejsc, które Wam pokazałam, ale udało mi się też spełnić kilka marzeń, które nie były przypisane do konkretnych miejsc.

Open house, czyli oglądanie mieszkania na sprzedaż, które zostało przerobione z magazynów na ryż.

Kupienie kart baseballowych które już nie są produkowane w sklepie z cukierkami.

Musical na Broadway. Ja byłam na “Chicago” i polecam każdemu. Po obejrzeniu tego występu będziecie się zastanawiać za co film dostał te wszystkie nagrody.

Przejechanie się nowojorskim metrem.

Napis na niebie zrobiony przez samolot.

Zjedzenie śniadania u Tiffany’ego.

Bycie nonszalancką, żującą gumę Amerykanką, której udaje się złapać taksówkę na Time Square (mimo, że nie trwa to szybko).

Jeśli ja polecam odwiedzenie takiego dużego miasta, to świat upadł na głowę, ale tak , tak, tak! P.s. Chcecie więcej filmików?

Przeżyłam Chicago

Posted on May 16, 2014 by karaboska

Chicago zajęło w moim planie podróży szczególne miejsce, bo to tutaj pobrano mój pierwszy odcisk palca. To nie mój pierwszy raz w tym mieście, więc potrafiłam się odnaleźć w centrum i na przedmieściach, na których mieszkałam. Mam dla Was kilka pocztówek z Chicago, chociaż chyba nikt nie wysyła widokówek ze swojego rodzinnego miasta (ktoś z Was tak robi?). Wszystkie główne atrakcje mieszczą się w centrum, więc jeśli zatrzymujecie się na dzień czy dwa to wystarczy, że zostaniecie w tzw. chicago loop.

Restauracja Michela Jordana

Przed którą to czatowałam na niego z kawą ze Starbucksa. Lans bejbe! Prawda jest taka, że już jej nie kupuje, bo jest za droga.

Jeden z głównych symboli Chicago tzw. fasolka, chociaż mi się bardziej podoba jej prawdziwa nazwa, czyli “brama nieba”. Lubię sztukę, która koresponduje z rzeczywistością i zmienia się pod jej wpływem. Miejsce często wykorzystywane w popkulturze. Może kojarzycie ten teledysk?

Jeszcze nie jest w użytku, ale chyba łatwo rozpoznać, co to za miejsce.

Moim zdaniem muzea w Stanach są ciekawsze i bardziej interaktywne. Nie bałabym się tam zabrać dzieciaka na cały dzień. W muzeach odbywają się śluby i inne imprezy, a miejsce to jest żywą częścią współczesnego miasta. Na pierwszym zdjęciu dinozaur przed Muzeum Historii Naturalnej ubrany w koszulkę drużyny hokejowej Chicago.

Co jest ze mną nie tak?!

W tym muzeum trafiłam na wystawę prac, w których artysta miksuje kulturę indiańską z popkulturą. Od tego czasu w każdym mieście szukam muzeum Indian albo galerii, która wystawia takie prace. Dotarło do mnie, jak mało znam ich sztukę, zwyczaje, ubiory, kolory

Widok na Chicago z Willis Tower:

Widok na Karę z Willis Tower

Większość mieszkańców Chicago mieszka na jego obrzeżach. Jeśli wybierają się na imprezę do centrum wynajmują hotel w swoim własnym mieście, bo dojazd taksówką wychodzi drożej.

Kuzynka zabrała mnie na taką nocną eskapadę i wybrałam wizytę w klubach, w których grają bluesa. Jeśli kiedyś będziecie szukać takich uciech w wietrznym mieście, musicie zajrzeć do tego klubu.

W Chicago byłam też na meczu baseballa pomiędzy drużyną White Sox a nie pamiętam kim. Moim marzeniem było zobaczyć mecz koszykówki, ale bilety w tym czasie kosztowały 800 dolarów!

I spełniałam inne mniejsze marzonka (a dla niektórych mrzonka). Nauczyłąm się, jak łapać piłkę i nabyłam własną rękawicę do baseballa ( od hipisów).

Pograłam w koszykówkę przed domem, rozwiązując w między czasie jakiś ważny problem.

Zapoznawałam się z innymi sportami narodowymi.

Miałam na sobie mundur amerykańskiego żołnierza (uwaga, pogrubia!),

Pozwoliłam kuzynowi rozwalić jego ciasto urodzinowe na mojej twarzy (teraz czas na odwet).

Byłam świadkiem bójki w country barze i poznałam barmankę z prawdziwego zdarzenia oraz zostałam upita przez Amerykanów drinkami “Scooby Doo”.

Przewiozłam swój tyłek limuzyną.

Załatwiłam milion formalnych i urzędowych spraw, a najbardziej z nich ucieszyło mnie założenie konta, gdyż dostałam swoje własne czeki. Nie wiem, co z nimi robić, ale jeden już wypisałam. Przypomniał mi się film “Catch me, if you can” i niesamowite zdolności głównego bohatera do podrabiania czeków. Chyba zrobię jakąś własną podróbę i wyślę komuś chętnemu do realizacji. Zgłaszać się na maila submit@karaboska.com. Wybiorę osobę, która podpowie mi, z czego najlepiej podrobić czek.

Dzień w high schoolu

Posted on May 9, 2014 May 9, 2014 by karaboska

Właśnie wyszłam z moich pierwszych zajęć w koledżu i siedzę w bibliotece uniwersyteckiej. Kampusy w Stanach to coś, czego naprawdę możemy im zazdrościć. Wszystko jest w jednym miejscu, podobnie jak na miasteczku AGH, ale nasz polski odpowiednik wygląda trochę jak speluna przy pięknych budynkach amerykańskich kampusów, uroczych alejkach, pięknej roślinności. Profesor, który prowadził zajęcia jest z pochodzenia Rosjaninem i nawet znał kilka słów po polsku. Zajęcia odbywają się na luzie, prowadzący wtrąca historyjki ze swojego życia do wykładu, prawi ludziom komplementy, zauważa zmianę fryzury. Widać, że między studentami a nauczycielami panują bardziej przyjacielskie relacje. Nie pozwolił mi robić zdjęć, ale strzeliłam jedną fotkę z ukrycia, dlatego taka rozmazana.

A to budynek biblioteki, z której do Was nadaję. Jestem w środku, a jednocześnie na zewnątrz. Tak, jest noc – zajęcia trwały od 8 do 10, co nie jest tutaj niczym dziwnym. Duże ułatwienie dla ludzi, którzy pracują w czasie studiów.

Właśnie do mnie dotarło, że jestem już na studiach, a nawet nie zdążyłam Wam opowiedzieć, jak wyglądał mój dzień w liceum. Czas leci tutaj tak szybko, że człowiek nawet nie zauważył, kiedy zdał maturę i dostał się na wymarzone studia (psychologia na New York University!). A nie tak dawno jeszcze siedziałam w licealnej ławce…

Byłam bardzo podekscytowana faktem, że jestem w amerykańskim liceum i że mnie wpuścili w ogóle do środka. W Stanach nie jest tak łatwo dostać się do szkoły ze względu na ataki z bronią, które zdarzają się co jakiś czas. Do szkoły nie można wnieść żadnego napoju ani jedzenia, a przed wizytacją trzeba się zameldować u dyrektora. Gdyby nie to, że znałam kogoś, kto chodzi do tej szkoły, to nie byłoby tak łatwo, dlatego to straszna gratka tam już być. Mina mi trochę zrzedła, jak się dowiedziałam, że jestem na lekcji matematyki…Najlepsze jest to, że zajęcia na uniwersytecie, na które trafiłam również były z maty! To przedmiot, z którego zawsze byłam słaba i zastanawiam się, czy to jakiś znak z góry, że powinnam nadrobić zaległości.

Pani pozwoliła mi na początku wykazać się znajomością języka ojczystego.

Jakie szczęście, że przed wyjściem do szkoły zjadłam pożywne śniadanie.

Dzięki tej porcji energii mogłam zmierzyć się z nauczycielką, która zaserwowała mi zadanie matematyczne.

Potem ja zadałam jej pytanie i miała z nim spore problemy. Próbowała mi wmówić, że Warszawa jest tam gdzie Łódź.

Zanim zaczniesz ją krytykować, zastanów się, co Ty wiesz o Ameryce. Potrafisz wymienić wszystkie stany i umiejscowić je na mapie? Ja nie, ale staram się uczyć…

Największą atrakcją było dla mnie to, że mogłam mieć swoją szafkę szkolną. Wywołałam zdjęcie swoich sympatii, a nawet podpis szafki, ale z tym chyba trochę przesadziłam.

Ostatnie przygotowanie przed lekcją i uciekam na zajęcia.

Tak wygląda sportowa część mojej szkoły, gdyż oczywistym jest, że należę do szkolnych drużyn koszykówki, siatkówki i baseballa.

Po lekcjach poszłam oglądać mecz mojego chłopaka.

Z przyjaciółmi, żeby nie było, że jestem mało “cool”.

Polecam Wam taką przygodę, bo nagle w mgnieniu oka człowiek czuje się o 10 lat młodszy. Jakbyście mieli okazję, to co wisiałoby w Waszej szafce? Jestem ciekawa pierwszych myśli, które przyjdą Wam do głowy.

My super sweet 16: jazda na całego

Posted on May 3, 2014 May 3, 2014 by karaboska

Kochani! Czas jest nieubłagany i każdy dzień rejestruje na liczniku. W końcu przyszedł moment moich 16 urodzin. Pora wkroczyć na ścieżkę dorosłości i chociaż z tęsknotą patrzę na lata dziecięce, pociesza mnie fakt, że jak każda nastolatka w Stanach dostałam na urodziny samochód. Prosiłam o inny kolor, ale jak widać na zdjęciu, jestem na tyle kulturalna, żeby nie okazać swojego niezadowolenia. Nie myślcie sobie, że na swojej imprezie byłam tyko w jednym stroju. Po przebraniu wyglądałam tak: Byłam bardzo szczęśliwa, bo do tej pory wszędzie woził mnie chłopak.

Prosiłam rodziców, aby kupili mi również prawo jazdy do samochodu, ale niestety musiałam podejść do egzaminu. “It was like oh my God” i wygląda tak:

Aby przystąpić do egzaminu nie trzeba mieć ukończonego żadnego kursu przygotowawczego tak, jak to się odbywa w Polsce. Osoba, która zdaje prawo jazdy po raz pierwszy musi najpierw zdać test pisemny z zasad ruchu drogowego i to upoważnia ją do jeżdżenia samochodem pod okiem kierowcy, który ma powyżej 21 lat i posiada prawo jazdy min. 2 lata. W praktyce może to być każdy – ojciec, wujek, siostra, babcia. Do egzaminu przystępujesz wtedy, kiedy sam uznasz, że jesteś gotowy. Ja odnawiałam prawo jazdy, więc w ten sam dzień mogłam podejść do testu pisemnego i praktycznego. Wszystko odbywa się w jednym budynku i trwa ok. 2h od momentu wejścia do momentu wydania dokumentu. Koszt takiej zabawy to 30 dolarów, w tym mamy 3 podejścia, Jak ta cena ma się do wydatków, które musi ponieść zdający egzamin na prawko w Polsce…

Najpierw przedstawiamy odpowiednie dokumenty. W moim przypadku był to paszport, karta social security (coś jak polski pesel) i dwa oficjalne listy potwierdzające moje miejsce zamieszkania. Zaakceptowali tylko jeden z tych, które przedstawiłam, więc moja kuzynka musiała poświadczyć, że mieszkam pod adresem, który podałam. Przechodzi się do kolejnego stanowiska, na którym bada się wzrok (wszystko w cenie 30 dolarów, żadnych wizyt u lekarza). Potem pani zadaje kilka dodatkowych pytań i wysyła na test pisemny. Można wybrać dowolny język, w którym chce się go zdawać. Test jest bardzo prosty. Przeczytałam tę książeczkę z pytaniami tylko raz, bo nie miałam po prostu czasu i zdałam.

Było ok. 20 pytań, w tym większość opierała się na logicznym myśleniu, a nie na znajomości zasad np. jak zachować się, gdy auto ślizga się po mokrej nawierzchni albo jak parkuje się samochód z górki. Jest jeszcze część, w której trzeba dopasować znaki do nazw. Mamy na to tyle czasu, ile potrzebujemy. Pani od razu sprawdza test i informuje nas, czy przeszliśmy dalej. Czekanie na egzaminatora trwa chyba dłużej niż sam egzamin, czyli ok. 30 minut.

Egzamin z jazdy zdaje się na swoim samochodzie, co jest dużym plusem, bo to właśnie tym autem uczyliśmy się jeździć. Nie muszę dodawać, że jest to samochód z automatyczną skrzynią biegów, nie? Egzamin trwa ok. 15- 20 minut. Najpierw trzeba wykonać niesamowicie trudne polecenia jak włączenie lewego i prawego kierunkowskazu. Potem wszystko zależy od humoru i zachcianki prowadzącego, ale zazwyczaj odbywa się to bez komplikacji i podchwytliwych poleceń. Ja ledwo co wyjechałam z ośrodka na główną ulicę, a pan od razu kazał mi skręcić na malutkie osiedle. Nie było tam prawie żadnych samochodów, a jedyne co musiałam robić to zatrzymywać się na znakach stopu. Na koniec kazał mi wjechać na czyjś podjazd i wyjechać tyłem. Wyczyn rajdowy!

Po powrocie egzaminator wysyła nas do ostatniego stanowiska, przy którym składamy elektroniczny podpis i pozujemy do zdjęcia. Po 5 minutach dostajemy do ręki jeszcze ciepły dokument.

Prawo do jazdy jest, rzucam chłopaka i ruszamy!

Amerykański prom

Posted on April 28, 2014 April 28, 2014 by karaboska

Prom to bal organizowany w liceum z okazji zakończenia roku szkolnego. Często porównywany jest do naszej studniówki, ale jest między tymi imprezami sporo różnic. Miałam mgliste pojęcie o tym, jak to wygląda, ale parę rzeczy mnie zaskoczyło. Nie wiedziałam też o tym, że oprócz promu w amerykańskich szkołach organizowane jest też tzw. homecoming party, które jest równie ważną imprezą. Odbywa się ona w październiku i ma uczcić powrót dzieci do szkoły. Główna różnica polega na tym, że dziewczyny ubierają wtedy krótsze sukienki, podczas gdy na prom wypada mieć coś bardziej galowego.

Moje pierwsze zderzenie z tradycją amerykańskiego balu było jeszcze zanim zaczęłam oglądać seriale produkowane za oceanem. Rodzina z Chicago zawsze wysyłała nam zdjęcia z chrzcin, komunii i innych ważnych uroczystości. Dostawaliśmy też od nich zdjęcia z promów moich kuzynów i kuzynek, ale nie wiedziałam za bardzo, o co w tym chodzi. Dlaczego moja kuzynka ubrała świecąca sukienkę i sfotografowała się z jakimś kolesiem na tle równie mocno błyszczącego tła? Potem zaczęłam oglądać “Dawson’s Creek” i “Beverly Hills 90210” i wszystko stało się jasne. W ten weekend mogłam uczestniczyć w przygotowaniach do balu oraz w uroczystości, który odbywa się przed nim i było to dla mnie ogromne przeżycie.

Przygotowania do imprezy nie różnią się specjalnie od tych, które mamy w Polsce przed ślubem czy studniówką. Niby jesteśmy wszyscy tak różni, ale im więcej człowiek podróżuje, tym bardziej się utwierdza w przekonaniu, że jesteśmy tacy sami. Nastolatka chce dobrze wyglądać i poświęci te kilka godzin przed imprezą, aby dobrze wyglądać. Gwiazdą wieczoru była moja kuzynka, którą ja śledziłam, wkręcając sobie, że to również mój dzień. W piątek udała się na opalanie, ale podarowałam to sobie. Przy takiej ilości piegów, jakie mam, opalanie nie jest najlepszym rozwiązaniem. W sobotę rano udałyśmy się do salonu piękności, w którym się zakochałam. Kiczowaty wystrój tego miejsca przypomniał mi Reykjavik i w ogóle całą Islandię (Dawid, to coś dla Ciebie). Nic tam do siebie nie pasowało. Chyba, że znacie jakieś połączenia między fryzjerstwem a mistrzem Yodą.

Ten element wystroju spodobał mi się najbardziej.

Nicole’a robiła się na bóstwo, a ja trochę jej pozazdrościłam i poprosiłam jej fryzjerkę, aby poudawała, że układa moje włosy. Ten jej amerykański uśmiech – coś pięknego! Przyjrzyjcie się osobie na drugim planie: sweet focia z przygotowań do balu musi być!

Oczywiście makijaż i paznokcie są ważne, ale na pierwszym miejscu jest sukienka. Dziewczyny wybierają ją już kilka miesięcy przed i nie można jej pokazać nikomu oprócz swojej najlepszej przyjaciółki. Nie daj boże, żeby jakaś dziewczyna miała podobną sukienkę, co pamiętam, że zdarzyło się w Beverly Hills 90210.

Moja kuzynka sprowadziła sukienkę zza granicy, więc mogła być pewna, że taka sytuacja jej się nie przydarzy. Nie zmieściłabym się w jej kreację, zresztą nawet nie chciałam proponować takiej profanacji, więc udałam się do komisu i wybrałam swoją. Znalazłam najbardziej piżdżącą księżniczkę, jaką mieli na stanie. Sprzedawczyni nawet podeszła do mnie, aby mi udzielić kilku rad i to było miłe, że wzięła mnie za nastolatkę, która idzie na bal.

Nicole’a w pełnej kreacji zaprezentowała się na schodach. Ten moment wyglądał dokładnie tak, jak to pokazują w filmach. Chłopak przyjeżdża po dziewczynę, ona schodzi po schodach, wszyscy wydają głośne “wow”, rodzice skaczę z podekscytowania, po czym zaczyna się sesja zdjęciowa.

Potem wszyscy jadą do szkoły na specjalną uroczystość. To było dla mnie zaskoczeniem, bo myślałam, że to wszystko odbywa się już na balu, a tymczasem w szkole zbierają się całe rodziny, aby popatrzeć na swoje dzieci. Tym lepiej dla mnie, bo na główną imprezę by mnie nie wpuścili. Rodziny zbierają się na sali gimnastycznej i czekają na dzieci, którym robione są zdjęcia do tzw. year book. Cała sala jest przystrojona, a para, która robi obchód zatrzymuje się na kolejnych przystankach i pozuje do zdjęć.

Jeśli kiedykolwiek zastanawialiście się, skąd oni mają te zdjęcia, to odsłaniam przed Wami tę tajemnicę.

Przyszedł na czas na główny punkt programu, czyli prezentację par. Każda szkoła ma trochę inne zwyczaje i podobno nie we wszystkich miejscach jest na to czas, ale liceum w Bushnell jest bardzo małe. Jakaś pani przez mikrofon wyczytuję, kto z kim przyszedł na bal, a w tym czasie pary zaczynają swój obchód wokół sali. Wtedy rodzice robią zdjęcia swoim dzieciakom, ale ja poza Nicolą sfotografowałam prawie wszystkie pary.

Zauważyłam, że suknia musi być długa i świecąca, chociaż było parę wyjątków. Ku mojemu zdziwieniu było nawet kilka piżdżących sukienek. Wychodzi więc na to, że podświadomie czuję amerykańskie trendy.

Na bal można też przyjść samemu lub z kolegą czy koleżanką.

Teraz przychodzi czas na wisienkę na torcie, czyli wybór króla i królowej balu. Oglądacie “Glee”? Pamiętacie odcinek, w którym Rachel została królową balu? Ileż to było emocji! W rzeczywistości obeszło się bez większych dramatów, ale może dlatego, że nie znam tych dzieciaków. Najpierw dyrektorka prezentowała kandydatów. To było dosyć śmieszne, bo mówiła, kim są rodzice danej osoby oraz jakie ona ma osiągnięcia. Chyba wszyscy chłopcy to byli jacyś baseballiści albo koszykarze. Klasyk!

Kiedy zbiorą się wszyscy kandydaci, przychodzą ubiegłoroczni zwycięzcy, aby przekazać atrybuty władzy.

Dwa tygodnie przed balem odbywa się głosowanie na króla i królową. Wybierane są zazwyczaj osoby, które mają jakieś dokonania w dziedzinie sportu czy nauki. Krążą plotki, że ten chłopak wygrał, bo jest bogaty, ale może po prostu jest “cool”.

Po ceremonii odbywają się jeszcze pamiątkowe zdjęcia z rodzinami i przyjaciółmi.

Wreszcie można zacząć zabawę, ale oficjalnie trwa ona tylko do 22. Szkoła organizuje obiad i kilka godzin tańców, a potem dzieci przyjeżdżają do domów i przebierają się w normalne ciuchy albo w stroje kąpielowe, jeśli impreza odbywa się na basenie (klasyk!). To właśnie w tym czasie prawdopodobnie odbywają się schadzki w samochodach i na plażach oraz nielegalne picie alkoholu, ale o tym już Wam nic nie powiem, bo grzecznie spałam.

Cieszę się, że mogłam w tym uczestniczyć i zobaczyć, jak to wygląda naprawdę. Zdecydowałam się założyć na prom coś awangardowego. Jak na prawdziwą buntowniczkę przystało, postawiłam na czerń. Mój chłopak był zajęty wygrywaniem jakiegoś meczu, więc nie mógł pozować do zdjęć. Najśmieszniejsze jest to, że jak wybierałam dla niego imię, zapytałam męża mojej kuzynki, który jest Amerykaninem, jakie jest typowe imię dla amerykańskiego nastolatka. Odpowiedział, że Bart. Ja na swoją polską studniówkę poszłam z Bartkiem, więc chyba się jakoś te dwie rzeczywistości nakładają na siebie…

Jeśli chcecie zobaczyć zdjęcia reszty sukienek, to zapraszam na mojego fanpage’a.

Podróż mojego życia

Posted on April 17, 2014 June 3, 2015 by karaboska

Hello! Od dzisiaj będą nadawać do Was ze Stanów. Nazwałam ten projekt “podróż mojego życia” nie dlatego, że będzie to najfajniejsze miejsce, jakie odwiedzę w czasie mojego żywota, bo o tym będę mogła zadecydować dopiero pod jego koniec. Jest to podróż mojego życia, gdyż tutaj ono się zaczęło. 3 listopada 1986 roku (tak wiem, stara jestem) w Chicago wydałam swój pierwszy wrzask. Continue reading →

« Previous 1 2 3

KARABOSKA

Nieprawdziwa podróżniczka

USA